by با نگاه ساده به پوستر فیلم پرویز مخاطب فکر میکنه با یک داستان کسل کننده تک‌بعدی روبروست که قطعا در سینما کسل خواهد شد ولی واقعیت خیلی دورتر از این هست.
فیلم پرویز به جرات یکی از بهترین فیلم‌های سینمای هنر و تجربه بوده که دیدم.
فیلمی که در عین سادگی و شاید کندی حرکات بازیگر نقش اول پرویز مخاطب رو خسته نمی‌کنه و حتا از جایی به بعد مخاطب کامل منتظره سورپرایزهای مختلف هست، از اونجایی که شخصیت اول فیلم خودش رو بطور موازی ساده و در عین حال پیچیده نشون می‌ده کل فیلم تبدیل شده به یک داستان با اتفاق‌های غیرقابل انتظار.
پرویز روایت‌گره یک مرد مجرد تقریبا ۴۰ ساله‌ست که با پدرش تنها در شهرکی زندگی میکنه و بعد ازاینکه متوجه میشه پدرش قصد ازدواج داره و پرویز باید نقل مکان کنه وضعیت عوض می‌شوه.
فیلم خیلی ساده ساخته شده با لوکیشن‌های ساده، آدم‌های ساده، بازی‌های ساده ولی پر از حرف و پیچیدگی. از لحاظ روانشناسی و اجتماعی میشه تو فیلم دید یک آدم چطور می‌تونه از یک آدم بی‌آزار و مهربون به یک آدم غیرقابل تصور تبدیل بشه و چه عواملی خواسته و ناخواسته می‌تونه هرکدوم از مارو تبدیل به آدمی کنه که انتظارش رو نداریم.
نکته جالب فیلم سادگی‌ها و سبک زندگی آدم‌های مختلف هست. وقتی پرویز داستان از محیطی که سالیان سال توش زندگی کرده و احساس امنیت می‌کرده نقل مکان میکنه با آدما چجوری برخورد میکنه و تغییر رو چجوری می‌پذیره. یک تضاد عجیب بین مثبت‌ها و منفی‌ها شخصیت پرویز بوده و هست که آدم نمی‌تونه مطمئن قضاوت کنه در موردش.
صدای نفس‌نفس‌های پرویز هم تبدیل شده بود به موسیقی متن اکثر سکانس‌ها که شاید اونقدرها هم نه تنها رو مخ می‌رفت بلکه کمک می‌کرد با شخصیت اصلی فیلم بیشتر از قبل خو بگیریم.
در کل پیشنهاد می‌کنم دیدن این فیلم رو از دست ندید و حیف که فقط توی سالن‌های معدود سینمای هنر و تجربه اکران هست.
نقل قولی از مجید برزگر کارگردان فیلم :
“من تلاش کردم پرویز را یک آدم عادی نشان دهم نه یک آدم روانی !شاید به همین دلیل مقدمه فیلم کمی طولانی شد. پرویز در این فیلم عقده‌های گذشته‌اش را باز می‌کند. من تلاش کردم یکی از تهرانی‌ترین فیلم‌های دوران را بسازم؛ یعنی روح خشن، تاریک و سردی که در این شهر است را در «پرویز» نشان دادم، تلخی‌ها و خشونت‌های تهران در آن بازده زمانی، به نحوی در فیلم به تصویر کشیده شده است.”
و آنونس فیلم پرویز در آپارت :
